کد مطلب:125090 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:197
خطبه ی امام و بیعت
امیرمؤمنان علی علیه السلام پس از فروخواباندن فتنه ی خوارج در نهروان، به كوفه بازگشت و در تدارك سپاه برای سركوبی معاویه بود كه در 19 ماه مبارك رمضان سال 40 ه ق به شمشیر جهل و كین ابن ملجم مرادی خارجی - آن شقی ازل و ابد - فرق مباركش شكافت در بستر شهادت افتاد و دو روز بعد روح بزرگش به ملكوت اعلی پیوست و از دردهای این جهان رست.
پس از دفن شبانه و مخفیانه ی آن حضرت، و قصاص قاتل [1] صبح آن روز امام مجتبی علیه السلام به منبر رفت، پس از حمد و ثنای الهی و درود بر پیامبر صلی و الله و آله و سلم فرمود:
«امشب مردی از دنیا رفت كه نه گذشتگان در عمل بر او پیشی گرفتند و نه آیندگان به پای عمل او می رسند. همراه
[ صفحه 85]
پیامبر می جنگید، در راه او جانبازی می نمود و حضرتش او را پرچم به دست به میدان نبرد می فرستاد، جبرئیل و میكائیل از راست و چپ او را محافظت می كردند تا بالاخره پیروزمندانه بازمی گشت... وی درهم و دیناری از خود به جای ننهاد و تنها هفتصد درهم از بخششها اضافه آمده بود كه می خواست خادمی خریداری كند...» در اینجا گریه گلوی امام را فشرد و مردم نیز سخت به گریه آمدند.سپس امام به معرفی خود پرداخت و فرمود:
«من فرزند پیامبر نویدبخش و بیم كننده ام، من فرزند پیامبر دعوت كننده ی به سوی خدایم، من فرزند آن چراغ درخشان هدایتم، من از خاندانی هستم كه آیه ی تطهیر درباره ی آنان نازل شده و دوستی با آنان در قرآن واجب گردیده...»
آن گاه نشست و عبدالله بن عباس ایستاد و گفت: ای مردم، این فرزند دختر پیامبر و وصی امام شماست، با او بیعت كنید. مردم فریاد برآوردند: او محبوبترین نزد ماست و حق او بر ما واجب است. سپس همگی به بیعت شتافتند...
امام از منبر فرود آمد و به رتق و فتق امور پرداخت، كارگزاران را معین كرد و امیران را به شهرها فرستاد و عبدالله بن عباس را به امارت بصره گماشت....
[ صفحه 86]
پس از دفن شبانه و مخفیانه ی آن حضرت، و قصاص قاتل [1] صبح آن روز امام مجتبی علیه السلام به منبر رفت، پس از حمد و ثنای الهی و درود بر پیامبر صلی و الله و آله و سلم فرمود:
«امشب مردی از دنیا رفت كه نه گذشتگان در عمل بر او پیشی گرفتند و نه آیندگان به پای عمل او می رسند. همراه
[ صفحه 85]
پیامبر می جنگید، در راه او جانبازی می نمود و حضرتش او را پرچم به دست به میدان نبرد می فرستاد، جبرئیل و میكائیل از راست و چپ او را محافظت می كردند تا بالاخره پیروزمندانه بازمی گشت... وی درهم و دیناری از خود به جای ننهاد و تنها هفتصد درهم از بخششها اضافه آمده بود كه می خواست خادمی خریداری كند...» در اینجا گریه گلوی امام را فشرد و مردم نیز سخت به گریه آمدند.سپس امام به معرفی خود پرداخت و فرمود:
«من فرزند پیامبر نویدبخش و بیم كننده ام، من فرزند پیامبر دعوت كننده ی به سوی خدایم، من فرزند آن چراغ درخشان هدایتم، من از خاندانی هستم كه آیه ی تطهیر درباره ی آنان نازل شده و دوستی با آنان در قرآن واجب گردیده...»
آن گاه نشست و عبدالله بن عباس ایستاد و گفت: ای مردم، این فرزند دختر پیامبر و وصی امام شماست، با او بیعت كنید. مردم فریاد برآوردند: او محبوبترین نزد ماست و حق او بر ما واجب است. سپس همگی به بیعت شتافتند...
امام از منبر فرود آمد و به رتق و فتق امور پرداخت، كارگزاران را معین كرد و امیران را به شهرها فرستاد و عبدالله بن عباس را به امارت بصره گماشت....
[ صفحه 86]
[1] ممكن است قصاص قاتل پس از خطبه و بيعت انجام گرفته باشد.؛.